ΣΚΟΛΙΩΣΗ ΕΝΗΛΙΚΩΝ

Ως σκολίωση των ενηλίκων χαρακτηρίζεται η σκολίωση άνω των 10° σε ηλικία άνω των 18 ετών. Η σκολίωση των ενηλίκων χωρίζεται σε ιδιοπαθή, η οποία δηλ. προϋπήρχε και η διαπίστωσή της έγινε στην ενήλικο ζωή και σε εκφυλιστική De-Novo σκολίωση.
Η εκφυλιστική σκολίωση υπάρχει κυρίως σε γυναίκες άνω των 55 ετών σε ποσοστό 6-7,5% που προηγουμένως είχαν μια ίσια σπονδυλική στήλη, και εντοπίζεται κυρίως στην Οσφυϊκή μοίρα της Σπονδυλικής Στήλης. Οφείλεται σε εκφύλιση των συνδετικών στοιχείων της Σ.Σ. και των μεσοσπονδύλιων δίσκων, με αποτέλεσμα να δημιουργείται σκολίωση, απώλεια της Οσφυϊκής λόρδωσης και πλαγιολισθήσεις στην Ο.Μ.Σ.Σ.
Είναι συνήθως μικρού βαθμού κάτω από 30° και συνοδεύεται πολλές φορές από κύφωση της Θ.Μ.Σ.Σ. Η σκολίωση ενηλίκων επιδεινώνεται περίπου 3,5 μοίρες το χρόνο.

skoliosi enilikon

Οι ασθενείς προσέρχονται στο γιατρό κυρίως για τον πόνο (οσφυαλγία και ισχιαλγία) που δεν υποχωρεί. Η αντιμετώπιση είναι κατ’ αρχάς συντηρητική με φαρμακευτική αγωγή φ/θ, γυμναστική και ζώνη οσφύος. Οι κηδεμόνες δεν μπορούν να επηρεάσουν την εξέλιξη της σκολίωσης των ενηλίκων.

Όταν τα συμπτώματα επιμένουν, η χειρουργική αντιμετώπιση είναι αναπόφευκτη. Το χειρουργείο μπορεί να είναι μόνο πεταλεκτομή και αποσυμπίεση του νευρικού ιστού ή σε προχωρημένες καταστάσεις μακρά ή βραχεία σπονδυλοδεσία.

Η σκολίωση των ενηλίκων έχει διαφορετική αντιμετώπιση από ό,τι στα παιδιά. Αυτό γιατί ενώ στα παιδιά το ποσοστό των επιπλοκών είναι περίπου 5% με τις νευρολογικές επιπλοκές να είναι στο 0,1% (που το 80% αποκαθίστανται), το ποσοστό των χειρουργικών επιπλοκών στους ενήλικες είναι πολύ μεγαλύτερο και στις μεγάλες ηλικίες φτάνει μέχρι και το 30% ή και περισσότερο.

Η ένδειξη του χειρουργείου στους ενήλικες τίθεται όταν έχουμε μεγάλη επιδείνωση της σκολίωσης, όταν υπάρχει πόνος που δεν υποχωρεί στη συντηρητική αγωγή, όταν υπάρχουν νευρολογικά συμπτώματα, όταν έχουμε αναπνευστική ανεπάρκεια ή νευρολογικά συμπτώματα (σε σκολίωση > 80˚) και, τέλος, για κοσμητικούς λόγους [δεν μου αρέσει το σώμα μου].

Στις μακρές σπονδυλοδεσίες, η σπονδυλοδεσία πρέπει να εκτείνεται από τον Θ2 έως και τα λαγόνια και σε περίπτωση οστεοπόρωσης οι βίδες πρέπει να ενισχύονται με τσιμέντο. Πρέπει επίσης να λαμβάνεται υπ’ όψιν η συνήθως συνυπάρχουσα απώλεια της οσφυϊκής λορδώσεως και να γίνεται προσπάθεια διόρθωσης με οστεοτομίες και χρησιμοποίηση ειδικών μεσοσπονδυλίων κλωβών.

Μετεγχειρητικά, οι ασθενείς κινητοποιούνται άμεσα με τη βοήθεια κηδεμόνων τύπου Jordan ή Boston. Στις πιο συχνές επιπλοκές περιλαμβάνονται οι φλεγμονές (άμεσες ή απώτερες ), η ψευδάρθωση με αποτέλεσμα τη χαλάρωση ή τη θραύση των υλικών και η νόσος του παρακείμενου επιπέδου. Το ποσοστό των επιπλοκών αυξάνεται, όσο αυξάνεται η ηλικία του ασθενή.